دنیای هستی!
تا حالا شده اینقد احساس پوچی کنی که فک کنی ممکنه الان همه بدنت متلاشی بشه؟! فک کنی ممکنه الان از درون بدنت جمع بشه و مچاله بشی... درست مثل یه بادکنک! من الان همین حسو دارم! هر لحظه احساس میکنم الانه که قفسه سینم مچاله بشه! احساس میکنم خالی شده... خالیه خالی! و از این احساس لعنتی متنفرم! ومتنفرم از تویی که باعث شدی این احساس به وجود بیاد! تویی که داری با زندگی من بازی میکنی! آخه مگه من چه بدی در حقت کرده بودم که اینجوری زندگیمو گرفتی تو دستات؟! هه...دستات... قبلا ینی خیلی وقت پیش فک میکردم این بچه مثبتا که همش سرشون تو کتابه به چه امیدی زندگی میکنن... اصلا چه جوری میتونن... بعدش ینی همین چندوقت پیش خودمم شده بودم همونجوری... واما حالا دارم آرزو میکنم که ای کاش منم از اعماق وجودم همونجوری بودم... کاش تنها انگیزه و مشغله ی زندگیم فقط درس بودو درس...!نه هیچ مزخرف دیگه ای... پ.ن:بچه ها شرمندتونم! میدونم که این چند وقت همش گند زدم! پ.ن:تحمل کردنم این چندوقته یه ذره سخت شده!حتی برای خودم!
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
