دنیای هستی!
این دفعه که دارم می نویسم ، قلمم مال خودم نیست ... ابن دفعه قلمم مال کساییه که هشت سال باهاشون زندگی کردم ... مال کسایی که خوش حالیشون خوشحالم می کردو با ناراحتیشون دلم می خواست بمیرم ... دارم از کسایی جدا میشم که همه ی زندگیم بودن ... کسایی که بیشترین ساعات زندگیم رو با اونا گذروندم ،حتی بیشتر از خانوادم ! ومن همشون رو بیشتر از جونم دوست دارم ... من همان قاب تهی خسته ی بی تصویرم که برای تو و تصویر دلت می میرم تو اگر خسته ای از دست دلم حرفی نیست امر کن تا که بمیرم ، به خدا می میرم ... یه روزی اینو اون برام نوشته بود و حالا من باید براش بنویسم ...
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
