دنیای هستی!
هرگز این قصه نداند کسی .... آن شب آمد به سرای منو خاموش سر فرو داشت نمی گفت سخن! نگهش از نگهم داشت گریز مدتی بود که با من بر سر مهر نبود! آه این درد مرا می فرسود ... او به دل عشق دگر می ورزید ؟!؟ گریه سر دادم در دامن او های های که هنوزم، تنم از خاطره اش می لرزد... بر سرم دست کشید! بر کنارم نشست! بوسه بخشید به من ! لیبک می دانستم که دلش با دل من سرد شده است ...
نوشته شده در یکشنبه 89/4/13ساعت
12:9 عصر توسط هستی| نظرات ( ) |
About
هستی
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
