دنیای هستی!
بسه دیگه... چه خبره... توام دیگه مسخره کردیا! اینا حرفایی بود که به خودم زدم! انگار انگیزه ی ماها واسه نوشتن و حرف زدن فقط شده غم و غصه هامون! من یه عالمه خوشی و خوشحالی دارم که خودشون میتونن یه عااااالمه انگیزه باشن! . . . داشتم فکر میکردم خوشبختی و بدبختی آدما میتونه بعضی وقتا با یه اتفاق تغییر کنه! این چند وقته خیلی با این مسئله برخورد کردم! دیروز یه بنده خدایی که وضع مالیش خیلی تعریفی نداشت و کارش نظافت خونه ها بود اومده بود مامانمو ببینه! آدم زحمت کشیه و با کلی زحمت تونسته بوده پول رهن یه خونه فسقلی رو تو یه جای پرت جور کنه... تازه اونم بعد از چندین سال کار تو خونه مردم... ولی حالا بعد اینهمه تلاش و کار و زحمت پسرش سرطان گرفته... عملش کردن... حالا باید قرص بخوره... قرصایی که هر بسته اش کـــــــــــلی پول لازم داره! و اینطوری تمام اون زحمتا..... تازه باید 2 برابر بیشترم کار کنه که کم نیاره! باید به اینو اونم رو بندازه که در حد توان کمکی بهش بکنن... در صورتی که یک نفر با یه قرعه کشی بنز یا سکه یا هرچی ممکنه زندگیش از این رو به اون رو بشه!! نمیدونم ... ما کجای این قضیه ایم؟! فقط بیننده؟! یه بیننده که نشسته نگاه میکنه و نگرانه تخمه اش تموم بشه و حوصلش سر بره...؟! اونوقت دیگه انگیزه واسه نوشتن نداشته باشه...! پ.ن: ......................! تا اطلاع ثانوی انگیزه ای برای آپ کردن نیست... ســـــــــــــــــلاااااام! این وبلاگ هم داره پس از مدت ها فسیل بودن خونه تکونی می کنه!!!! از مدرسه تمام قالب های پیچک فیلتره ایشاالله قالب هم بعدا عوض میکنم! حرفی نیست.... چند وقت پیش تو نوشته های یه استادی نوشته بود : ز گهواره تا گور ....... بی خیال!!!(............) امام صادق (ع): گاهی به کسانی که دوستشان داریم، این دوست داشتن را یادآوری کنیم... . . . . . . این یک یادآوری است! عیدتون مبارک!!! حالا دیگه رسما نوبت قالب مشکیه...! به عارفه گفته بودم نوبت قالب مشکی و نوشتن این چرندیات هم می رسه... دیگه هیچی ازم نمونده... مساله ی یه عمر بود که باید تموم بشه... الان از سر کلاس کامپیوتر خدمتتون می رسم... معلم گرامی کامپیوتر الان دارن نمایش دهدهی و ... که تا آخر عمر به دردمون می خوره درس میدن و ما با تمام حواس داریم گوش می دیم!!!! این دفعه یه جمله می نویسم که خودمم قبولش دارم: چارلی چاپلین: هر چیزی آخرش خوب تموم میشه ، پس اگه خوب نشد بدون هنوز آخرش نشده!
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
